នៅឆ្នាំ១៩៤៩ បក្សកុម្មុយនិស្តចិនបានទទួលជោគជ័យឡើងមកកាន់អំណាច ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងរយៈពេលប្រមាណជាជិត ៣០ឆ្នាំក្រោយមកទៀត ចិនក្រោមការដឹកនាំរបស់ម៉ៅសេទុងបានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងសោកនាដកម្មជាច្រើន ដែលអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តជាទូទៅចាត់ទុកថាជា ដំណាក់កាលដ៏ខ្មៅងងឹតមួយ នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តចិនសម័យទំនើប។
ដំណាក់កាលដ៏ខ្មៅងងឹតនេះ ចាប់ផ្តើមពីបរាជ័យនៃនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចតាមបែបកុម្មុយនិស្ត និងកំណែទម្រង់ "មហាលោតផ្លោះ" ដែលម៉ៅសេទុងបានដាក់ចេញ ហើយដែលអនុវត្តយ៉ាងពេញទំហឹងនូវរបបសមូហភាពនៅទូទាំងប្រទេសចិន។ នយោបាយនេះមិនត្រឹមតែមិនបានប្រែក្លាយចិនឲ្យទៅជាប្រទេសឧស្សាហកម្មដូចការចង់បានរបស់ម៉ៅសេទុងនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែ ថែមទាំងបានបំផ្លិចបំផ្លាញវិស័យកសិកម្មដែលមានស្រាប់ ហើយបង្កើតឲ្យមាននូវគ្រោះអត់ឃ្លានដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបំផុតមួយបណ្តាលឲ្យប្រជាជនចិនរាប់សិបលាននាក់ត្រូវបាត់បង់ជីវិត។
បរាជ័យនៃនយោបាយ “មហាលោតផ្លោះ” នេះ បានធ្វើឲ្យអំណាចរបស់ម៉ៅសេទុងត្រូវរង្គោះរង្គើ ហើយដើម្បីពង្រឹងអំណាចរបស់ខ្លួន ម៉ៅសេទុងក៏បានដាក់ចេញនូវនយោបាយមួយទៀត ដែលបង្កឲ្យមានសោកនាដកម្មកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរថែមទៀត គឺ “បដិវត្តន៍វប្បធម៌” ដែលនៅក្នុងនោះ មនោគមន៍វិជ្ជាកុម្មុយនិស្តតាមបែបម៉ៅនិយមត្រូវបានគេលើកតម្កើង ចំណែកឯគំនិតដែលផ្ទុយពីនោះត្រូវបានគេបង្រ្កាប។
CHINA. Guangzhou. From right to left: DENG XIAOPING, MAO ZEDONG, PENG ZHEN, LUO RUIQING, ZHOU ENLAI, HE LONG, LIN BAO and NIE RONGZHEN at a Central military meeting. January 1960.
សង្រ្គាមមនោគមន៍វិជ្ជានេះបានរាលដាលទៅជាជម្លោះផ្ទៃក្នុងបក្សកុម្មុយនិស្តគ្នាឯង ហើយការបង្រ្កាប និងការបោសសម្អាតផ្ទៃក្នុងនេះបានកើតមានឡើង តាំងពីសមាជិកថ្នាក់ទាប រហូតទៅដល់ជួរមេដឹកនាំបក្សថ្នាក់កំពូល ដោយមេដឹកនាំជាន់ខ្ពស់ខ្លះត្រូវគេសម្លាប់ ហើយខ្លះទៀត រួមមានទាំង តេង ស៊ាវភីងផង ត្រូវបានម៉ៅសេទុងដកតំណែង ហើយបញ្ជូនឲ្យទៅលត់ដំកសាងខ្លួន នៅឯស្រុកស្រែ។
រហូតទាល់តែដល់ក្រោយពេលដែលម៉ៅសេទុងទទួលមរណភាព នៅឆ្នាំ១៩៧៦ ហើយតេង ស៊ាវភីង ឡើងមកកាន់អំណាច ទើប “បដិវត្តន៍វប្បធម៌” ត្រូវបិទបញ្ចប់។
សៀវភៅក្រហមសម្តីរបស់លោកប្រធានបក្ស ម៉ៅ សេទុង“Quotation from Chairman Mao Tse Tung
នៅឆ្នាំ១៩៧៨ ពីរឆ្នាំក្រោយពីបានឡើងមកកាន់អំណាច តេង ស៊ាវភីង បានចាប់ផ្តើមធ្វើកំណែទម្រង់សេដ្ឋកិច្ចដ៏សំខាន់មួយ នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តចិន គឺការផ្លាស់ប្តូរពីការអនុវត្តសេដ្ឋកិច្ចតាមបែបកុម្មុយនិស្ត ទៅជាសេដ្ឋកិច្ចបើកចំហតាមបែបទីផ្សារសេរីវិញម្តង ដោយរបបសមូហភាពត្រូវបានលុបបំបាត់ចោល ចំណែកឯរបបកម្មសិទ្ធិឯកជនត្រូវបានបង្កើតឡើងវិញយ៉ាងពេញលេញ។ ប្រជាកសិករចិនមានសិទ្ធិពេញលេញក្នុងការធ្វើកសិកម្មជាលក្ខណៈជន ហើយលើសពីនេះទៅទៀត ប្រជាជនចិនម្នាក់ៗ មានសិទ្ធិបោះទុនរកស៊ី បង្កើតជាក្រុមហ៊ុនសហគ្រាសជាលក្ខណៈឯកជនសុទ្ធសាធ ដែលជារឿងមិនធ្លាប់មាន ចាប់តាំងពីបក្សកុម្មុយនិស្តឡើងកាន់អំណាច កាលពីឆ្នាំ១៩៤៩។
វិស័យវិនិយោគនេះមិនត្រឹមតែបើកចំហ សម្រាប់ប្រជាជនចិនជាលក្ខណៈបុគ្គលបែបនេះទេ តែក៏បានបើកចំហយ៉ាងទូលំទូលាយផងដែរ ទៅដល់វិនិយោគិនបរទេស ហើយដើម្បីទាក់ទាញវិនិយោគបរទេសនេះ តំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេសជាច្រើនត្រូវបានរដ្ឋាភិបាលក្រុងប៉េកាំងបង្កើតឡើង នៅតាមតំបន់ជាប់នឹងឆ្នេរសមុទ្រ។
វិស័យអប់រំវិញក៏ត្រូវបានបើកចំហឲ្យចេញផុតពីនឹមនៃមនោគមន៍វិជ្ជាចាស់គំរិលផងដែរ ដោយសាលារៀន និងសកលវិទ្យាល័យនៅទូទាំងប្រទេសបានចាប់ផ្តើមបើកទ្វារទទួលសិស្ស ព្រមទាំងពង្រីកកម្មវិធីសិក្សា ជាពិសេស នៅក្នុងវិស័យបច្ចេកទេស ហើយការចុះឈ្មោះទទួលសិស្សនៅតាមសកលវិទ្យាល័យត្រូវបានធ្វើឡើង ដោយផ្អែកទៅលើសមត្ថភាព ជាជាងទៅតាមមនោគមន៍វិជ្ជានយោបាយ ឬតាមខ្សែស្រឡាយជាបក្ខជន ដូចដែលគេធ្លាប់ធ្វើពីមុន។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ និស្សិតចិនរាប់ម៉ឺននាក់ត្រូវបានបញ្ជូនឲ្យទៅរៀននៅសហរដ្ឋអាមេរិក និងអឺរ៉ុប ដែលសុទ្ធសឹងជាប្រទេសមូលធននិយម ហើយមានមនោគមន៍វិជ្ជានយោបាយផ្ទុយពីបក្សកុម្មុយនិស្តចិន។
ដោយសារតែការបើកចំហរក្នុងវិស័យវិនិយោគ, ការបង្កើតតំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេសដែលមានអត្រាពន្ធទាប ព្រមទាំងការអភិវឌ្ឍធនធានមនុស្សបែបនេះហើយ បានជានៅក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៨០ វិនិយោគបរទេសក៏ចាប់ផ្តើមហូរចូលមកក្នុងប្រទេសចិន ហើយសេដ្ឋកិច្ចចិនក៏ចាប់ផ្តើមមានកំណើនក្នុងល្បឿនដ៏លឿនបំផុតមិនធ្លាប់មានចាប់តាំងពីពេលនោះមក រហូតធ្វើឲ្យចិនបានក្លាយជាមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកលំដាប់ទីពីរនៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ហើយអាចនឹងប្រជែងយកឈ្នះអាមេរិកក្លាយជាមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកលំដាប់ទីមួយនៅក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំខាងមុខ។
ភាពរុងរឿងរបស់ចិននៅពេលនេះ ត្រូវបានប្រវត្តិសាស្រ្តផ្លូវការរបស់ចិនចារទុកថា ជាស្នាដៃដ៏ធំមហិមារបស់ម៉ៅសេទុង ក៏ប៉ុន្តែ ធាតុពិតជាក់ស្តែង ម៉ៅសេទុងគ្រាន់តែជាអ្នកដែលបានដឹកនាំបក្សកុម្មុយនិស្តឲ្យបានឡើងមកកាន់អំណាចតែប៉ុណ្ណោះ រីឯអ្នកដែលបាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរពិតប្រាកដ ហើយដែលជាដើមឫសនៃភាពរុងរឿងនៃសេដ្ឋកិច្ចរបស់ចិននៅពេលនេះ គឺ តេង ស៊ាវភីង៕
Mao Tse-Tung, Liu Shao Chi And Prince Norodom Chairman Mao Tse-Tung (front), Liu Shao Chi (right) and Prince Norodom Sihanouk of Cambodia (left) clapping as they arrive at a reception celebrating 16 years of the Republic of China, October 1965.
0 Comments